Draadband

Draadband.

Band opgebouwd uit een karkas met hieldraden. De hieldraden zijn hoepels uit staaldraad, waardoor zo’n band lastig is op te vouwen.
De staaldraadkern in de bandhiel voorkomt dat de band onder druk te groot kan worden en daardoor van de velg af kan springen.

Voor de draadband werd er veelvuldig gebruik gemaakt van een tube, van (Engels) tubular tire (= buisvormige band).
Dit is een fietsband waarin de binnenband in de buitenband genaaid zit. De buitenband is hierbij volkomen rond en op de stiknaad voorzien van een stootlint. De band wordt met een speciale lijm op een velg geplakt. De velg voor een tube wijkt in vorm af van een velg voor een “gewone” draadband.
Binnen het wielrennen was de tube tot ruim een decennium geleden de standaard voor elke serieuze wedstrijdrijder, zowel prof als amateur.
Voordelen van de tube boven de ‘gewone’ draadband waren de vermeende lagere rolweerstand, het lagere gewicht en (door de vorm) de mogelijkheid om platter (dus sneller) door een bocht te gaan.

Draadbanden hebben sedert een jaar of twintig een snelle ontwikkeling doorgemaakt, zodat tubes nog maar weinig voordelen bieden.